Forum Dyskusyjne Ogara Polskiego

Na spacerze panuje między nimi zdecydowanie większa zgoda

i jaka harmonia każdy ma swój pieniek

Takie spokojne miał życie Ares ,a teraz taka odmiana

Super te spacery! Bona nie wystraszyła się wody?

nulka pisze:Takie spokojne miał życie Ares ,a teraz taka odmiana

Może i spokojne miał życie ale teraz przynajmniej coś się dzieje. Ares już chyba się przyzwyczaił do Bony, zaczynają razem się bawić, już nie stara się ją podporządkowywać w wielu sytuacjach (choć jakieś napięcie jeszcze pozostaje, ale bez rzucania się na małą). Nawet w kwestii posiłków już jest lepiej, choć dzisiaj znów było spięcie. Bona też nie stara się stawiać na swoim i z reguły podporządkowuje sie.

nulka pisze:Super te spacery! Bona nie wystraszyła się wody?

Nie wystraszyła się, odniosłam nawet takie wrażenie, że jakby nawet nie zauważyła, że wpadła do wody.

1e2w3a pisze: Jak Pańcia robiła mi to zdjęcie to słyszałam jak mówiła do siebie, że jakby Vik (czyli mój tatuś) na nią patrzył.

[img]SAM_7379.JPG[/img]

Prześliczne są ogarki. Te jasne i te ciemne. Jestem bardzo ciekaw, czy jak się spotkają, to tak jak dobrzy znajomi czy też będą się musiały obwąchać? Jakby się "pamiętały" to .... To czad....

Chodzimy z Boną do psiego przedszkola na Niskie Łąki i tu spotkaliśmy kolejną siostrę z miotu B z Przewiesia - BRENEKĘ. Czyli rodzinnych spotkań ciąg dalszy.

A oto BRENEKA z pięknymi ciemnymi oczkami.


Ma ładny ciemny czaprak, ciemniejszy niż ma Bona (Breneka to ta na pierwszym planie).


Breneka jest trochę większa od Bony więc łatwo ją powalała na glebę.


Ale Bonie nie brakuje energii, więc i Breneka też była na dole.


Siostry w biegu (Breneka to ta goniąca).


Odpoczynek


Inni też się przyłączali, bo Bona i Breneka to dwie największe zadymiary i zawsze coć się tam u nich dzieje.

Fajna siostrzyczka.

ergo5218 pisze:Fajna siostrzyczka.

Nie widziałam wprawdzie jeszcze Brochy, ale Breneka, jeśli chodzi o kolorystykę, to wpisuje się po środku między ciemnymi i jasnymi siostrzyczkami.

W niedzielę z Boną i Aresem zawitaliśmy do Lubszy. Damian i Oskar oprowadzili nas po tamtejszym rezerwacie przyrody obejmującym pozostałości naturalnego lasu mieszanego z przewagą buka i dębu. Towarzyszyła nam zwierzyna, najpierw drogę przebiegła dorodna łania, a później kilka sarenek. No i Bona pierwszy raz zagrała, tak bardziej delikatnie i znacznie wyżej niż w przypadku zwykłego oszczekiwania. Może nie trwało to długo – ale grała. Grał też Ares, trochę niżej od Bony, mocniej i dłużej.
Ogary śpiewały a Oskar wystawiał zwierzynę w zaroślach. Nie widzieliśmy co może się tam skrywać ale jego napięte mięśnie, wysunięta do przodu głowa, łapa uniesiona, pracujący nos wskazywało, że coś tam się kryje. Ale co to mogło być – tego się nie dowiedzieliśmy. Jedna z jego stójek była dość nietypowa, bo zamiast przedniej łapy uniósł tylną.
Psy nie oddalały się zbytnio, ja w każdym razie tylko raz użyłam gwizdka.
Dotarliśmy też nad rzekę Smortawę, brodziliśmy w bagienkach, znaleźliśmy pole kwitnącego czosnku niedźwiedziego, weszliśmy głębiej w starodrzew by zobaczyć cmentarzysko drzew powalonych nie przez człowieka ale przez naturę.
Spacer trwał ok. 7. godzin, ale ile km przeszliśmy to niestety nie wiem (może Damian obliczył).

Dzięki drzewom liściastym było zielono, ale strzelających w górę drzew iglastych też nie brakowało




Dla Bony każde miejsce jest dobre na zabawę


Każda szpara, wnęka, tunel, nora są dla Bony bardzo interesujące


Starodrzew. Tu natura decyduje o losie drzew.








„wiekowe” pajęczyny


Opadłe liście przez które przebija wiosenna zielona trawa.


Docieramy nad Smortawę




CDN

Znamy te nietypowe stójki .
Ewa też ten rejon bardzo lubię, choć szkoda, że nie ma górek w nim .

CD

Bona z Oskarem wyprawili się na drugi brzeg Smortawy i zaczęli biec przed siebie nie wiadomo za czym. Tu musiałam użyć gwizdka, poskutkowało za jakimś trzecim razem.
Bona i Oskar wracający z wyprawy.


Damian zalazł dobre miejsce by robić zdjęcia


Tylko Bona odważyła się przejść po tym konarze do Damiana ale jak zaczęły się buziaki to zrobiło się dość niebezpiecznie dla fotografa i jego telefonu.


Z nawrotem było już znacznie gorzej i Bona wylądowała w wodzie.


Ale wrażenia to na niej specjalnego nie zrobiło.


„Paparazzi” zakończył pracę i czas ruszać w dalszą drogę.


Idziemy dalej, na naszej drodze podawiają się bagienka.




I różne mokradła


Już z daleka nasz wzrok przyciąga ukwiecona na biało polana


To czosnek niedźwiedzi


Czas wracać, przed nami jeszcze szmat drogi