Forum Dyskusyjne Ogara Polskiego

Prawie wiosenne styczniowe spacery

Idziemy, idziemy, rozmawiamy………


Nad nami niebo błękitne


Po prawej stronie otwarta przestrzeń


Stójmy, jak cicho………………..


Tylko most Rędziński i Sky Tower przypomina nam, że Wrocław nie tak daleko.


A przed nami sędziwe drzewo, ma w sobie coś wzniosłego


A po lewej przestrzeń „zabudowały” drzewa


To błyszczy Odra


A to Widawa


„ ....cichemi gra pieśniami szumiąca woda”


Drzewo „zestrzelone"


Nurzam się, bynajmniej nie po to aby się pobrudzić.


A mnie kusi i nęci ten brzeg, przyciąga jak magnes………


„Koloryt barw na niebie” – pora wracać

Jakiś tydzień temu spacerowaliśmy w dość sporym gronie – 7 psów. Zaczęło się skromnie, czyli Gabi i Ares. Potem spotkaliśmy Tośkę i Bodka, a za chwilę Pańcia dwóch bassetek spytała nieśmiało czy może się do nas przyłączyć, na co oczywiście zaraz się zgodziliśmy. A potem jeszcze dała się „wchłonąć” młoda (niespełna roczna) goldenka.
Gabi miała swoją piłeczkę, którą bardzo pilnowała, no i co jakiś czas podrzucała ją komuś pod nogi w wiadomym celu – kopnij mi ją Pan/Pani.
Bodek (zwany też Bodziem) chodził dostojnie, obserwował zza swoich „firan” czy w stadzie jest ład i porządek i czy jakiś pies nie wszczyna awantur. Oczywiście zezwalał na zabawy, to potrafił odróżnić od jakiś drak. Sam zresztą prowokował Aresa do zabawy, ale ten nie za bardzo wyczuwał, czy jest to sygnał do tego by zacząć ganiać, czy też Bodzio chce mu pogrozić. Ares tak na wszelki wypadek wolał stać w miejscu i się nie odzywać.
Ale najwięcej temperamentu to miały, mimo swoich krótkich łapek i dość sporej wagi, dwie bassetki. Były to suczki ale nosiły takie imiona rodzaju męskiego – Łasuch i Pluto. Łapki wprawdzie krótkie to jednak bardzo masywne, no bo musiały unieść ciężar masy ciała ogara. Łasuch ważyła 30 kg, a Pluto (młodsza) – 25 kg. Widać było, że świetnie czują się w naszym stadzie.
Sara (to ta goldenka, która dołączyła do nas najpóźniej) bardzo chciała się bawić, nieważne z kim, byle tylko jakiś pies chciał z nią pobiegać. Niestety nie znalazła chętnego ale nie była tym zbyt zmartwiona.
Było jeszcze rzucanie patyków i mała kąpiel w wodzie razem z Łasuchem.
Tośka zaś to taka cicha myszka, spokojna, zapatrzona w swoją Panią. Nie lubi strzałów, a obok parku jest strzelnica i podczas naszego spacerowania dochodziły stamtąd huki. Ale w stadzie czuła się pewniej. Nie uciekała, tylko przysiadała na pewien czas albo podchodziła bliżej do swojej Pani.
No a co robił Ares, nic takiego szczególnego, po zaznajomieniu się z nowymi suczkami to głównie trzymał nos przy ziemi i węszył. No próbował się też bawić (jednym okiem łypiąc na Bodzia) ale tylko wtedy jak jakiś pies wychodził zmoczony z wody – to go nakręcało.

A to nasze spore stadko, nie zawsze udało się uchwycić wszystkie psy. Zajmowaliśmy sporo przestrzeni i w końcu musieliśmy z głównych alei przenieść się na te boczne lub chodzić po polanach.

Alez macie fajnie,
bassety są super.
no i ta profesjonalna kamizelka
Pozdrawiam bardzo serdecznie

Coś się nie za bardzo dobrze czułem, „kręciło” mnie w brzuchu, ściągnąłem nawet Pańcię z łóżka w nocy na krótki spacerek. Rano ponowiłem moją prośbę ale Pańcia wcale nie chciała wracać do domu i teraz to ona gdzieś mnie pociągnęła. Patrzę, patrzę ……a tu naprzeciw mnie idzie Tośka i Bodek. No fajnie, czyli nici z wylegiwania się.

Zaciągnęły nas na jakieś pustkowie


Potem nad jakąś rzeczkę


Potem zaś nad wielką rzekę. Stałem tak i patrzyłem na drugi brzeg, bo wydawał mi się znajomy, musiałem kiedyś tam już być.


No i tu Tośka rzuciła na mnie urok. Zacząłem do niej „uderzać”, choć zapach jej perfum nie był już tak intensywny, co najwyżej lekko wyczuwalny, ale i tak dla mnie kuszący.


Bodzio wprawdzie nie „wcinał” się między nas – ale musiał przyjść i sprawdzić, no w końcu to przecież Bodyguard.


Musiałem wręcz się przykleić do Tośki by jej nie stracić z oczu, bo w tych trawach była nie do odróżnienia.


W końcu zapach perfum gdzieś się ulotnił i Tośka również.


Już na spokojnie zaczęliśmy wspólnie przeczesywać teren.


Tak patrzę i patrzę i próbuję zgadnąć co tam może leżeć…..


Jakaś kupa szarych kudłów…….



No tak, te kudły to przecież nasz Bodzio


To może ja też się tak położę

Hmmm i to jest relacja z zimowego spaceru?

I to jest relacja z jak najbardziej zimowego spaceru, bo z ostatniej soboty, czyli 18 s t y c z n i a. Jeszcze w niedzielę dało się spacerować ,a wczoraj i dziś we Wrocławiu pogoda okropna.

4h/-10

Ze względu na dość spory mróz umówiliśmy się na spacer z Tośką i Bodkiem w godzinach południowych. Rano tylko był krótki spacerek ale Aresowi coś nie pasowało. Zaraz po przyjściu do domu usadowił się przy drzwiach co u niego oznacza, że chce wyjść. No niestety musiał trochę poczekać.

Pańcia, mróz nie taki straszny, a mnie się chce trochę powdychać tych zmrożonych zapachów.


Ale rześkie to powietrze, mam nos pełen roboty.


Tośka w kolorze wyschniętych traw i Bodek w kolorze przybrudzonego śniegu.


Poczekajcie na mnie, tam nad wodą miałem sporo do zwiedzania


Mróz wprawdzie spory, ale nam się od tego marszu zrobiło wręcz gorąco, a Pańcia Bodka i Tośki to nawet zdjęła kaptur i rękawiczki. Być może, że trochę energii dodało nam pięknie świecące słoneczko.


Coś tu brzydko pachnie, czy koniecznie musicie iść w tym kierunku?


Jak weszliśmy na wał to zobaczyliśmy kawałek wrocławskiego zoo.
Za tym ogrodzeniem były zwierzaki przypominające muflony (przynajmniej z tego co miały na głowie). I co ciekawe, zobaczyłyśmy przechadzające się między nimi jakieś małe małpki. Niestety małpek nie widać na zdjęciu, bo przykucnęły gdzieś przy ogrodzeniu.


A za tym ogrodzeniem zobaczyliśmy misie .Cały czas chodziły.


Zawitaliśmy też do szkółki w której szkolono psy. Bodek niedawno ukończył kurs, a Ares uczęszczał tam jakieś 3 lata temu. Na placu szkolenia zastaliśmy tylko dwa psy, może to przez ten siarczysty mróz.
Tośka już nie interesowała Aresa, teraz wpadła mu w oko młoda rhodesianka.


Nie zaprzestał zalotów mimo rywalizującego z nim Bodzia.


Nasze przyjście trochę „rozregulowało” zajęcia. Po odprężającej przerwie trzeba było znów do nich wrócić, więc musiałam Aresa przypiąć do smyczy.


Bodzio, mimo że to pies południowy – nic nie robił sobie z panującego mrozu. Położył się w najlepsze i nie przeszkadzał w ćwiczeniach.


Rhodesianka ćwiczy komendę „miejsce”, coś nie za dobrze jej to wyszło.


No tu jej poszło znacznie lepiej


A po przeciwnej stronie „układa się „ drugi piesek


No w końcu zajęcia się skończyły i było jeszcze trochę czasu na zabawę. Ares i rhodesianka znów poszaleli.


Zmarzłyśmy trochę na tym placu ćwiczeń, pewnie dlatego, że mało się ruszałyśmy. Poza tym słonko się schowało i wzmógł się wiaterek. Pańcia Bodka i Tośki nawet założyła rękawiczki. Jednak postanowiłyśmy wracać tą samą drogą do domu i nie skorzystałyśmy z środków miejskiej komunikacji. Szłyśmy dość szybko, byłyśmy odpowiednio ubrane, więc jakoś wytrzymałyśmy to zimno. I tak po ponad 4 godzinach dotarliśmy do domu.

Ares dzielny jesteś w taki mróz i taaaaaki spacer

Uchatek z Codą też mrozu się nie boją i w sobotę poszalały przy -14 ponad dwie godziny po lesie a w drodze powrotnej jeszcze biegały z psim towarzystwem na naszej psiej łące
Oj, ciężko było gadziny do domu zaciągnąć Zimnolubne chyba są

Bo ogary to takie psy, które lepiej się czują w niższych temperaturach (ale chyba wiele innych psów również). Są wytrzymałe i potrafią długo chodzić.