"OGAROWATOŚĆ" (czym by nie była)

[ogończyk]

W innym wątku (a'propos czegoś innego) pojawiło się takie oto sformułowanie:

Zresztą zależy nam na „ogarowatości”, (czym by ona nie była)

Otóż właśnie! Odpowiedziałem wówczas, że:

"ogarowatość" to wolałbym Ci pokazać w lesie, w śniegu (czym by ona nie była) niż o niej pisać.

A jednak zastanawiałem się później na tym i proponuję teraz, aby każdy z nas spróbował zdefiniować co ta "ogarowatość" dla niego znaczy. Co, spośród dziesiątków cech naszych psów sprawia, że teraz, to właśnie Ogary, a nie inne psy są WŁAŚNIE DLA NAS.

Pewnie będą najrozmaitsze odpowiedzi. Jesteśmy różni. Jeżeli można prosić o ilustrowanie ich zdjęciami, to będę wdzięczny.

Cóż, w moim przypadku, "ogarowatość" u moich psów to ich naturalna umiejętność nienachalnego wtapiania się w otaczającą Przyrodę. Psy, które chodzą ze mną na spacery, są tam naprawdę u siebie. Są zupełnie oczywistą (nawet kolorystycznie) częścią otaczającego je krajobrazu. Kiedy leżą, kiedy piją wodę, kiedy biegną, węszą i gonią zwierzyną. Ponieważ jesteśmy jednym "stadem", ja też tam nie jestem już intruzem. ( I to też jest "ogarowatość" ) "Ogarowatość", to dla mnie cóś takiego, jak potężne drzewo, jakiś 20 metrowy jawor, czy świerk, lipa o pięciu metrach obwodu, albo jak zapomniana, spróchniała kapliczka, czy przydrożny krzyż w szczerym polu, taki wehikuł czasu przenoszący w nieco inną rzeczywistość. W czasy kiedy Świat był młody i tak samo jak moje psy - pełen niespożytej energii, i non stop z wywieszonym jęzorem.
Ciekaw jestem Waszych przemyśleń. Pzdr.

[bea100]

Trudno to będzie ująć w słowa. "Ogarowatość" to dla mnie te "wieki rasy" jak patrzę na swoje suki, swoista elegancja, coś prastarego i przemądrego w ich spojrzeniu i w każdym ruchu. Mówię o ogarze jako całości i ogarze w "wyrazie"...
Np. Dunia nie usiądzie bylejak, nie położy się bylejak, w każdym calu i zawsze jest damą. Ma tzw. "klasę" i piękno (jak to opisać? ). Harmonia ma taki nieco zawadiacki i nieodparty wdzięk, jest przy tym pewna siebie i dumna i mocna i piękna (jak to opisać? ).
Obie są subtelne. Ludzie, którzy przyjeżdżają do mnie obejrzeć jak wogóle wyglądają ogary, jeśli są wrażliwcami i potrafią patrzeć, są zachwyceni.

Nasze ogary są nienachalnie piękne. Rasa wyhodowana jako nie wydumana i nie udziwniona w kształcie i wyrazie. Miękkie dla oka linie. Piękny, płynny ruch. Maść ogara jest ciepła dla ludzkiego oka, w barwie bliska naturze.

Myślę, że to wszystko to dla mnie jest ta "ogarowatość".

Zdjęcia niczego nie zilustrują i nie oddadzą ...moja dama Dunieczka i moja Harmosia

[Leszek]

Co to jest „OGAROWATOŚĆ” naszych ogarów.
Ciekawe i trudne pytanie, chciałem też niejako na nie odpowiedzieć, redagując w tamtym roku ulotkę o ogarach.
Bezwzględnie jest to kontakt tej rasy z przyrodą, w zasadzie jest to element tej przyrody, chyba tam nasze ogarki wyglądają najpiękniej i pokazują swój cały charakter (przepięknie, poetycko to ujął Ogończyk) .
Ale ta gracja, ten urok osobisty, ta szlachetność (opisywany przez Beatę), ta rasa to ma.
Jeszcze jest to przecież kawał naszej historii, jak nam było lepiej to dla ogarów też były lepsze czasy. I na odwrót. Bezwzględnie ta rasa jest świadkiem naszych chwał i upadków.
Dla mnie „ogarowatość” to też chęć bycia blisko z człowiekiem i służenia mu ( można by na ten temat pisać i pisać).
Dla innych może to będzie głównie mądrość, roztropna odwaga czy opanowanie lub przywiązanie do rodziny. Wiele może się kryć cech pod tym określeniem (ogarowatości).
Najładniej jednak wygląda ogar w naturze.

[nulka]

ogończyk

A jednak zastanawiałem się później na tym i proponuję teraz, aby każdy z nas spróbował zdefiniować co ta "ogarowatość" dla niego znaczy

Jesteśmy różni.Cóż, w moim przypadku, "ogarowatość" u moich psów to ich naturalna umiejętność nienachalnego wtapiania się w otaczającą Przyrodę.

Ładnie to napisałeś ogonczyku ,wynika to zapewne ze sposobu na życie ,ty lubisz plenery ,przyrodę ,mówisz o krzakach ( to mi sie podoba ) na jakieś zagajniki czy młode lasy ,poza tym dusza u Ciebie chyba poetycka też i w ten sposób ,piękny, patrzysz na swoje ukochane ogary ,tutaj w ogarkowie każdy jest chyba zakochany w swoim psie ,czy psach może nawet niekoniecznie TYLKO w ogarach ,

Na szczęscie piękno też w różnorodności ,no bo nie każdy mieszka blisko łona natury ,wtedy nasz ogr może właśnie nam dać chociaż namiastkę tego ,może właśnie za tym tęsknimy ?



bea

Rasa wyhodowana jako nie wydumana i nie udziwniona w kształcie i wyrazie.

Właśnie

Osobiście pomimo tego ,że wychowałam się w mieście to ciągnie mnie do ...lasu ... dlatego 20 lat już mieszkam na wsi ,a odkąd są ze mną psy (a to niestety raptem od 4 lat )to bliżej jestem własnie tych drzew ,tej trawy bosko zielonej na wiosnę i coraz ciemniejszej ,tych ptaków już teraz rozrabiających pomiędzy drzewami po prostu dzięki psom (bo przecież nie mam czasu a wyjść muszę )niekoniecznie ogrom ) jestem bliżej ziemi

a ogry ,ogry tak jak napisałes ogończyku wtapiają sie

wtapiaja się też w mieszkanie i nieco je przerobiły na swoją modłę

dla mnie ogarowatosc u moich ogrów to taka ich ciekawośc na każdy odgłos ,na każdy zapach ,niestety nie zawsze jestem jednomyślna z ogrami co do zapachów ,to jest również ich upartość ,u Zojki zawzietość ,trudno mi pisać o ich pasji łowieckiej ,bo to wszystko przed nami

w domu to łagodność ,u Łazika niesamowita wylewność ,chłopak bardzo uczuciowy ,ale też ogarowatość to taka pewna niedostepność ...i upór też w pozytywnym znaczeniu

jest też i jakas pozytywna duma i dostojnośc (jakże by jej nie było ),ale też widzę w tej ogarowatości wiele takich śmiesznych cech ,które chyba mnie najbardziej przyciągaja ,sa śmieszne ,ludzkie ,ukrywane ...np. dla mnie zapach moich ogrów to tez ogarowatość ,piekny


nie wszystko da się napisać i opisać

[musia]

Piszecie , że ogarowatość to taka szlachetność spojrzeni, bycia, jak z dworku szlacheckiego. Z jednej strony się zgodzę, z drugiej strony widzę tak bardziej charta polskiego.


A na przeciwwadze gończe polskie. To takie wiejskie burki z psiarni szlacheckich. Proste, inteligentne - do roboty puszczone sforą na zwierza.

[REDAIK]

Niezależność w myśleniu, potrzeba czułości wyrażana w spojrzeniu i pacnięciu łapą, galop przez las pędzącego ogara.

[wszoleczek]

Dla mnie 'ogarowatość' to siła, męskość, niezależność i miłość

[ania N]

No właśnie - co takiego wyjątkowego jest w ogarach? Czasem się zastanawiam czy tylko my jako właściciele tych psów patrzymy na nie inaczej?? Czy tylko my zauważamy w ich spojrzeniu historię, przeszłość, szlachetność z którą wiąże się ta rasa??
Ale gdyby tak było ludzie nie przystawaliby na ulicy kiedy idę z moim ogarkiem. Jest coś takiego w jego postawie, spojrzeniu, zachowaniu że nawet obcy ludzie to zauważają, zatrzymują się, zagadują i pytają co to za rasa. To coś bardzo nieuchwytne, trudne do zdefiniowania.

No i ogar pasuje mi do dworku jak najbardziej. Nasz został specjalnie zaproszony przez kelnerów do wejścia do Restauracji Carskiej gdzie podali mu wodę w srebrnej misce. - poczuliśmy się mniej szlachetnie od niego

Ale prawdziwą ogarowatość naszego ogarka widać dopiero w terenie. Ten pies wie co to jest las, wie co to jest trop, on tam pracuje a my tylko nie możemy za nim nadążyć. A potem przybiega i mówi - wytropiłem Wam zwierzynę, zagoniłem ją a Wy znowu się nie spisaliście. I tak naprawdę wiem, że powinnam dosiąść konia i udać się ze swoim ogarkiem na łowy.... i popędzić w las.....

[kasiawro]

Dla mnie ogarowatość jest zawarta w tym jednym ulubionym zdjęciu, które wklejałam już kilka razy(przepraszam że wciąż to samo) i które zawsze będzie na tapecie mojego komputera.
Ogończyku napisałeś to pięknie, ja tak nie umiem ale o to samo mi chodziło

[Leszek]

Wyżej klka zdjęć Amona w "przyrodzie" już zamieściłem, ale w tych najbardziej w niej tkwi.