1e2w3a pisze:Eni pisze: Nie sądzę, by zostawiony na ogrodzie, nawet widząc, sarnę chciał nawiać za nią
Niedawno Bona w pogoni za kotem przeskoczyła u nas ogrodzenie, wpadła na posesje sąsiada, potem wybiegła na ulicę (dobrze, że mało ruchliwa) i jak pieknie przy tym grała. Już nie bedę sobie wyobrażać co by było gdyby to była sarna. No ale pojawił się problem i kolejny wydatek związany z płotem.
To Bona poluje w parku na wiewiórki, prawda?
Znacznie łatwiej zapobiegać niż korygować, gdy pies pozna frajdę pogoni za zwierzyną. Takie ganianie, czy to za zwierzakami czy rowerzystami to czynność samonagradzająca i niewiele mamy do zaoferowania w zamian, więc bardzo ciężko czegoś takiego psa oduczyć.
Ja tam psów myśliwskich nie mam, ale kiedyś wdałam się w dyskusję z myśliwym i ten poinformował mnie, że dobry pies myśliwski musi być karny i odwoływalny, a nie pędzić za zwierzyną, kiedy ma ochotę, czy nie daj Boże ją ranić.
Słodziak ze zdjęcia, gdy pies zaatakuje jej kolegę (mniejszego od niej kundelka) pokaże cały garnitur zębów, podobny uśmiech zobaczył zataczający się jegomość, twierdzący, że jedynie o godzinę chciał zapytać na naszym nocnym spacerku...
Tak, jak pisałam, nie zostawiłabym psa samego na posesji. A także liczyłabym się z tym, że będzie to duży myśliwski pies, targany instynktami, z potrzebą ruchu, samodzielności i specyficznymi potrzebami szkolenia. To nie owczarek, żebyś w przypływie frustracji krzyknęła i usłucha... To nie labek, by był wpatrzony w Ciebie jak w obrazek z samego faktu Twojego istnienia... To nawet nie husky, żebyś z nim przebiegła 15 km i czuł się wybiegany na tyle, by nie przearanżować Ci ogrodu w wolnej chwili... Moim zdaniem z ogarem pracuje się na relacji, a na zaufanie trzeba sobie zasłużyć.
.
. 
), to pod nieobecność właścicieli obudzi się w nim instynkt i pójdzie w długą za zwierzyną.
) i potem frustrować 
