,napisałam "nieśmiało", bo to moje początki na tym forum. A zdecydowałam się napisać, bo po pierwsze, myślę, że nadszedł dla mnie czas wyboru hodowli, a po drugie, czytam Was od jakiegoś czasu i z tych powodów, to moment, w którym chciałabym, jeśli pozwolicie, korzystać z Waszej wiedzy i doświadczenia związanych z życiem z ogarami.
Od dawna chciałam mieć psa, ta myśl kiełkowała w głowie, ale zawsze towarzyszyła mi obawa, że może nie zapewnię mu odpowiednich warunków życia (mieszkam w niewielkim mieszkaniu w mieście), że może nie dam rady odpowiednio go wychować albo że będzie się czuł samotny u mnie ("przecież pracujesz Ewo" - tak sobie mówiłam). Mimo to, marzenie nie znikało, więc zaczęłam coraz bardziej interesować się psami. Szukałam odpowiedniej rasy. Zależało mi żeby pies był chętny do nauki, lubił ruch, nie wykazywał skłonności do agresji (to tylko niektóre z cech o jakich myślałam). Miałam kilka pomysłów co do rasy, ale zawsze czułam, że to jeszcze nie to. No i w końcu... ogar, rasa którą już znałam, ale wydawało mi się, że ze względu na moje warunki mieszkaniowe, to może nie być dobry wybór, bo pies będzie się męczył. Dopiero później, po większym zgłębieniu tematu, po zapoznaniu się z rasą, wielokrotnych rozmowach z hodowcami, specjalistami od rasy, właścicielami ogarów (w katowickim oddziale ZKwP, "za chwilę" pomyślą, że coś ze mną nie tak, jeśli nadal tak będę ich często odwiedzać
- oczywiście żartuję) okazało się, że metraż nie stanowi problemu jeśli poświęca się psu czas, zapewnia mu ruch (o to jestem spokojna, sama jestem osobą aktywną fizycznie) i w ogóle o niego dba.I tak, wpadłam jak przysłowiowa śliwka w kompot. Zupełnie zakochałam się w tym pięknym psie. Dlatego teraz szukam hodowli i proszę Was o pomoc, może wskazówki na co należy zwrócić uwagę dokonując wyboru hodowli. Będę wdzięczna za każdą informację.
No i oczywiście chciałam się przedstawić i przywitać
ale oczywiście ogar to wspaniała przygoda, wyzwanie i życie postawione do góry nogami. Ogar to też mnóstwo cudownych ludzi, a nawet wspaniałych przyjaciół, zapaleńców, którzy są gotowi zawsze pomóc, którzy potrafią pędzić na drugi koniec Polski aby pokazać swoje psy lub ratować te w potrzebie. Uprzedzam, że zaogarzenie to choroba nieuleczalna.