Odwaga Waszych Ogarów...

[GrafZer0]

Serwus,

jest problem i nie wiem jak z nim walczyć, mianowicie Argo boi się ludzi, nie podchodzi do nich ( pomimo, że wie, że to znajomi ), podczas spacerów jak do kogoś podejdę to od razu daje rurę w drugą stronę ( pomimo, że na smyczy ), boi się mniejszych psów, a większych w ogóle, co może być? Macie jakieś pomysły? To wszystko w mieście, w lesie jest w porządku, chodź jak spotkamy kogoś to też rura w drugą stronę :/

Hilfe!

Pozdrawiamy!

[weszynoska]

nie mamy pomysłów.....

a co Argo robił do tej pory?? tzn bał się od zawsze...czy od wczoraj

[GrafZer0]

Za każdym razem jest tak samo niestety, staram się wychodzić z nim " na miasto " codziennie, żeby jak najwięcej zobaczył itd itp ale reakcja w 70% przypadków jest taka sama ;/

[Ania W]

W jakim on jest wieku teraz?

[GrafZer0]

8 miesięcy

[qzia]

Maluch wkracza powoli w wiek młodzieńczych strachów i szaleństw. Może być tak, że zacznie się bać coraz bardziej irracjonalnych rzeczy. Jeśli chłopak był od początku lękowy to w tym okresie strachy się potęgują. Może na jakiś czas odpuścić mu nowych wyzwań. Więcej na pewno powie Hania z Anią, jako behawiorystki. Trzeba znać bardzo dokładnie cały kontekst sprawy. Czy był tchórz od początku? Czy masz go od małego? Jaką miał socjalizację? W jakich warunkach spędził pierwsze 2 miesiące? No i na koniec jacy są rodzice? Czy matka też nie jest lękowa?
Pozdrawiam Kasia

[GrafZer0]

Mam go od jego 5 miesiąca życia, tchórzył już od przyjazdu do domu, samo wyjście w "teren" stresowało go, teraz jest zdecydowanie lepiej, jaką socjalizację? No właśnie żadną - wszystkie psy były w jednym kojcu + duży wybieg, wątpię, żeby były wyprowadzane na jakieś spacery, rodzice to świetne psy, które praktycznie niczego się nie boją ( przynajmniej takie wrażenie odniosłem odbierając szczeniaka ).

[weszynoska]

No tak...nie bały się niczego bo były na swoim terenie

maluch w odpowiednim czasie nie nauczył się, że świat jest wielki i różnorodny i teraz ma kłopoty z zaakceptowaniem tego , ciężka praca Was czeka

[zybalowie]

Ja napisze tak, bazując na swoim doświadczeniu: Miałam w domu tchórza

Moziu nigdy nie był histerykiem, ale reagował ucieczką na hałas, nieznane osoby namolnie próbujące głaskać itd.

Co z tym robiłam? Nic. Nie zmuszałam, nie namawiałam, zostawiałam samemu sobie, olewałam.

Aż przyszedł etap rosnących jajków i pies mi zmężniał sam z siebie. Potrafi już obszczekiwać delikwentów na ulicy, dużo spokojniej reaguje na hałas, jest dużo pewniejszy siebie i widac to w kontakcie z ludźmi i innymi psami.

Ja pozostawiłam rzecz matce naturze i okazało się to skuteczne -powoli robi się z niego taki prawdziwy facet i już nie chowa pod siebie ogona przy byle jakim bodźcu.

Nie stało się to z dnia na dzień, tak naprawdę zmiany obserwowałam miesiącami i wciąż zachodzą.

Ale, że ekspert ze mnie żaden, nie wiem czy to uniwersalny schemat.

A jeszcze co do tego, co napisała qzia: Moziu tez miał etap zupełnie irracjonalnych lęków, bo bał się np. naszej pomarańczowej miski na pranie Na jej widok zwiewał, gdzie pieprz rośnie, zmiatał po stół lub na balkon. Ot tak, bez jakiejś wyraźnej przyczyny. Nie molestowaliśmy go ta miską, żadnej sprawy z tego nie robiliśmy - kilka razy jak ją obwąchał, jak stała na balkonie i już mu przeszło.

Kiedyś pietrał na widok miski, a teraz spokojnie śpi pod moimi nogami jak pracuję z wiertarą przy ścianie i ma to w nosie.

Także u nas przeszło z wiekiem.

[Ania W]

Z mojej strony wygląda to tak :
Na tę sytuację prawdopodobnie złożyło się :
a) wiek ( czyli okres "strachów")
b) brak socjalizacji we wcześniejszym wieku
c) ewentualnie - "słabszy" charakter (to nie znaczy zły charakter!) . Może on po prostu z tych mniej pewnych siebie i nałożenie wszystkich czynników spowodowało to jak jest teraz. Bo czasami bywa tak, że psy są bardziej odporne na to co na zewnątrz i lepiej dają sobie radę z bodźcami mimo braków w socjalizacji ( ja znam przypadek psa, który do szczeniaka ok. 6 tygodniowego był w schronisku, do nowego domu w dużym mieście poszedł jako pies ponad roczny i wszedł w nowe środowisko jak w masło) a czasami potrzebują więcej czasu.

I myślę że najlepsza jest dla was metoda zybalowie - nie jest powiedziane że w 100% przejdzie i będzie radośnie podbiegał do ludzi ale przy cierpliwości i pracy myślę że da jeszcze radę akceptować to co się dzieje wokół was. Tylko nie ma co na siłę wpychać go w trudne sytuacje, ale też nie ma co za wszelką cenę ich unikać. Spokojnie sobie chodźcie na spacery (dobrze w towarzystwie śmiałego psa), niech ma czas na popatrzenie,powąchanie, oswojenie się...
Z optymistycznych rzeczy - to macie 70% takich samych reakcji a nie 100%