Forum Dyskusyjne Ogara Polskiego

Troszkę na domowo dla odmiany
Bolesław ostatnio urzęduje w łazience. Znajduje sobie jakąś miejscówkę i robi sobie bazę
Tu na piżamie przygotowanej do prania w otoczeniu proszków...aż mi żal było pogonić go jak zobaczyłam taki obrazek


A Łoza jest cierpiąca ...Nieładnie sobie łapę rozcięła. A że to podusia to i kiepsko się goi.
Dlatego też Łoza na spacerach nadal lansuje białe kozaczki, chociaż niektórzy twierdzą że nie modne i obciach.






A tak naprawdę to Łoza tylko minę ma taką cierpiętniczą - na spacerze już w ogóle nie zwraca uwagi na to co na łapie...ciągnie, wyżera , gania gołębie jak zwykle

Bolek śliczny a ujęcie bombowe
Łozuni za to czochranko od nas nie się szybciutko goi

Znalazł sobie chłopak ostoję i chwilę wytchnienia

Niech się szybko goi łapka Łozie ,żebyśmy ja roześmiana na spacerze zobaczyli śnieg by się przydał

Ponoć białe kozaczki są jak najbardziej trendy!

Minę rzeczywiście ma rozdzierającą. Ale jesli szaleje na spacerach to albo twarda jest, albo bardzo jej nie dokucza (jedno i drugie na plus )

Paulina pisze:Minę rzeczywiście ma rozdzierającą. )

ta ona tak stoi bo jej sie kolor tej reklamówki na pewno nie podoba

Lozunia, biedactwo - jak tam, lapa juz zdrowa?

Właściwie to nie wiem co napisać i jak…
Próbowałam krótko, ale jakoś mi nie wychodzi.
Próbowałam, że „ nie ma już Barda”…ale przecież nadal trochę jest – obok mnie leży z kalendarz z nim i z Łozą.
Nie bardzo mogłam też napisać , że odszedł…Sam nie odszedł ale bardzo cieszę się, że mogłam coś zrobić, żeby nie cierpiał. Chorował i wiedziałam, że ten moment przyjdzie, tylko myślałam, że jeszcze miesiąc, może półtora.
Właściwie do prawie do końca się wewnętrznie wściekałam, że przecież jest w świetnej formie, biega ( w święta byliśmy w lesie na spacerze), ma apetyt, dopiero co skakał (no może nie jak młodzik, ale na pewno jak pan w średnim wieku ) wokół Łozy jak była tuż po cieczce…tylko to rosnące cholerstwo. Strasznie mi było z tym źle…Ale w pewnym momencie wszystko potoczyło się szybko, nawet bardzo szybko i to chyba dobrze.
Chyba najważniejsze dla mnie, że do końca był w domu …

Nie chcę, żeby to zabrzmiało jakoś wyniośle i patetycznie – nie lubię takich klimatów – ale ten pies nawet nie widział ile mu zawdzięczam. Zastanawiałam się wczoraj jak to by było gdyby go nigdy nie było…Przecież przez niego wsiąkłam w ogary, potem weszłam na dogomanię,przez ogary ( a dokładnie przez ogaropodobną Żanetę) trafiłam do burków, potem partyzantka schroniskowa, fundacja…
Z jednej strony 13 lat minęło błyskawicznie…z drugiej przecież tyle się wydarzyło.
Żadne szkoły, studia nie dały mi tylu znajomości i świetnych spotkań co psy. Ogarzych znajomych mam właściwie na każdym krańcu Polski.
Bardzo to doceniam.
BARDzo


I tak mi się trochę na wspomnienia wzięło...
Cały Bardzik....(fota miłościwie nam panującego )


i taki trochę mniej siwy, ale bardzo lubię to zdjęcie (oczywiście od strony urwanego ucha )

Trzymaj się Aniu!

Dla mnie Bard był zawsze i to, że Świt jest z nami także mu zawdzięczamy...

Echhh nie jestem mocna ,łzy same się cisną

Piękny Bard na tym zdjęciu ! Wierzę ,że tam gdzieś czeka....