19 marca brałyśmy ze Stellą udział w Wielkopolskim Dogtrekkingu na Łęgach w Mechlinie.
Trochę się obawiałam tej imprezy, bo przecież Stella od września się rehabilitowała po tym nieszczęsnym ukąszeniu żmiji. I choć zgoda kardiolożki była i współpraca z fizjoterapeutką też, to nadal nie byłam pewna, czy Stella zechce pokonać trasę i jak jej to wyjdzie.
Okazało się, że w Stelci obudził się wojownik i niesiona emocjami (które było słychać jeszcze przed startem, gdy dyskutowała
z psami) oraz ambicją odpaliła nawet galop (
szkoda, że zapomniała mnie uprzedzić, że będzie biegła po złote kalesony, bo mnie tam power skończył się dość szybko. Więc uświadomiłam jej, że jak chce biec, to albo mnie ciągnie, bo ja mam "siłki" tylko nóżki podnosić, albo nic z tego... I ciągnęła.). Gdzieś tam, z tyłu głowy miałam, że mogą jej się wyczerpać baterie w trasie i przyjdzie mi ją nieść, ale na szczęście nie było takiego momentu. Za to było zaufanie do pańci, że jak leziemy na szagę, to ten punkt gdzieś tam jest i nie ma co się ociągać.
Mapa, podobnie jak w ubiegłym roku przypominała widok satelitarny z Googla i niestety na próżno było szukać na niej oznaczonych dróg w lasach - o ile "tambylcy" się może i orientowali, gdzie jaka droga przebiega, to nam pozostawała orientacja w terenie i przewidywanie, gdzie się nie dostaniemy, bo mogą być tereny podmokłe.
Ponieważ jednak dróg na mapie nie było, uznałam, że nie są one obowiązkowe
i miejscami skracałyśmy sobie drogę. Dobrze nam szło, ale droga od przedostatniego, do ostatniego punktu była wszystkim już znana (bo tam byliśmy) i biegacze mogli ruszyć... Wiedziałam, że na prostej drodze we wsi nie mamy szans, że nie mam już siły, więc zaryzykowaliśmy próbę skrócenia sobie drogi przez teren wyraźnie podmokły - w końcu kto nie ryzykuje, nie pije szampana
Psa do biegu przez szuwary mam idealnego, wielkie łapska z błonami między palcami ułatwiały Stelli poruszanie się. I już, już widziałyśmy drogę, gdy pojawiła się woda. Niby 1,5m, damy radę - jak przyjdzie nam to omijać, to możemy odpuścić sobie bieganie. Stella odpala wrotki i lekko ją zasysa ten "strumyczek" wśród czcin, ja próbuję skoczyć i też moczę buty do kostki (tu należy wspomnieć, że bieganie w GTXach jest super, ale jak wleje się do nich woda, to porażka, idzie się z butami chlupiącymi w środku).
Tak więc Stella odświeżona moczeniem łapek, ja zabrawszy trochę strumyka ze sobą dotarliśmy dumne z siebie na metę pod Dwór Andrzejówka i jak się okazało znalazlysmy się na ostatnim stopniu podium
Dumna jestem z mojej Stelci
Oczywiście były i szybsze Dziewczyny, ale biegły w kategorii Drużynowej/Rodzinnej
, więc walczyły między sobą o pudło.
Nasza Ivonka z Morą i Segą oraz Kamila z Elmo też stanęły na podium
.
Tak, czy siak, trzeba wspomnieć, że podium Wielkopolskiegi Dogtrekkingu na Łęgach zostało przez DGL zdominowane
Wiecie, nasz pierwszy dystans MINI przeszłyśmy w Przesiece. Wtedy te +/- 16cie km przeszłyśmy w ponad 6h. I byłyśmy z siebie dumne
W zeszłym roku na Wielkopolskim też byłyśmy 3cie, choć miałam świadomość, że w stawce "covidowej" - to czas 3:11:36 na przejście 17,4 km też sprawiał, że byłyśmy z siebie dumne
W tym roku jednak nie tylko jestem dumna z pokonania trasy w czasie 2h:28 (nie wiem, ile km, bo okazało się, że krokomierza nie włączyłam "do końca", w GPS gubiąc zasięg uznał, że może Stravę wyłączyć
), ale też dumna z tego, że mój pies, który z trudem i przerwami pokonywał 500m wrócił do formy
____________________
Zapisy na Puchar Polski w Dogtrekkingu 9 kwietnia w Lublińcu cały czas trwają. Jakby co, jest tam też dystans dla psich podrostków czy zawodników mocno początkujących.
.
z psami) oraz ambicją odpaliła nawet galop (
szkoda, że zapomniała mnie uprzedzić, że będzie biegła po złote kalesony, bo mnie tam power skończył się dość szybko. Więc uświadomiłam jej, że jak chce biec, to albo mnie ciągnie, bo ja mam "siłki" tylko nóżki podnosić, albo nic z tego... I ciągnęła.). Gdzieś tam, z tyłu głowy miałam, że mogą jej się wyczerpać baterie w trasie i przyjdzie mi ją nieść, ale na szczęście nie było takiego momentu. Za to było zaufanie do pańci, że jak leziemy na szagę, to ten punkt gdzieś tam jest i nie ma co się ociągać.
, więc walczyły między sobą o pudło.
.
), ale też dumna z tego, że mój pies, który z trudem i przerwami pokonywał 500m wrócił do formy