Forum Dyskusyjne Ogara Polskiego

wszoleczek pisze:I jak? Jesteście już na nowych śmieciach czy dalej na starych śpicie?

Już na swoim Właśnie podłączyliśmy internet (stałe łącze, hurrra!), ale póki co modem razem z laptopem stoi w szafie na korytarzu ;P

Na razie mamy tu chaos, dopiero skończyliśmy remont jednego pokoju, a trzeba się zabrać jeszcze za dwa i odmalować przedpokój. Od tygodnia latam po mieszkaniu ze szpachelką i zastanawiam się, co by tu jeszcze zaklajstrować

Moziu nadal bezdomny (nie mamy jeszcze miejsca na klatkę) śpi obok nas przy wersalce.

Z wsi spokojnej wsi wesołej przeprowadziliśmy się blizej centrum i pierwsza moja obserwacja - mieszczuchy boją sie mojego psa Czasem nawet przechodzą na drugą stronę, żeby tylko minąć go z odległości.

W sumie to nawet dobrze, będę spokojniejsza na wiecznych spacerach.

I nie mogę się oswoić z tymi rozszczekanymi małymi pieskami na balkonach. Moziu wygląda przy nich jak dostojny pan pies, bo nawet jedną nutą ich nie uraczy, tylko patrzy, jak na wariatów

Mamy sporo (kiepskiej jakości, ale jednak) zdjęć, więc jak już dojdziemy tu do ładu z remontami, to postaram się je wrzucić.

zybalowie pisze: Z wsi spokojnej wsi wesołej przeprowadziliśmy się blizej centrum i pierwsza moja obserwacja - mieszczuchy boją sie mojego psa Czasem nawet przechodzą na drugą stronę, żeby tylko minąć go z odległości.

Znam to doskonale. Na początku się przejmowałam bo przecież mam fajnego, łagodnego psa a większość się boi bo ... duży
Z perspektywy czasu .. .jestem nawet zadowolona z takich akcji. Mamy cały trawnik dla siebie i ścieżki osiedlowe
Co odważniejsi sąsiedzi zaczęli podchodzić i zagadywać o moje dwa groźne psy
Teraz na widok kulającej się w trawie Cody i merdającego ogonem Uchatka uśmiechają się i nawet sami przywołują, żeby pogłaskać

zybalowie pisze: I nie mogę się oswoić z tymi rozszczekanymi małymi pieskami na balkonach. Moziu wygląda przy nich jak dostojny pan pies, bo nawet jedną nutą ich nie uraczy, tylko patrzy, jak na wariatów

Bo to jest właśnie ogar. Pan Ogar.

Życzymy wszystkiego naj, naj na nowym mieszkaniu Moziowi też

Ja też życzę szybkiej aklimatyzacji. Hm, ja co prawda mieszkam w zasadzie w samym śródmieściu - na szczęście nie spotkałam się z takimi strachliwymi reakcjami. Może dlatego, że u mnie w parkach psiarze w miarę kumaci i znają Korka od szczenięcia. Czasem któraś starsza pani zagai niepewnie, czy on aby nie jest groźny (mając jednak na myśli swojego pupila, nie siebie ).
Uwielbiam te chwile, kiedy Korek mija dostojnie i kompletnie obojętnie szereg rozszczekanych maluchów. Ostatnio nawet jedna z właścicielek samokrytycznie stwierdziła: "Ujadają i ujadają, a on nic. Po prostu ma to w nosie!".
No i właśnie.

Jeeeej, komputer wylazł z szafy, mamy wifi

Czy remonty nigdy się nie kończą?
Dzisiaj zwieźliśmy ostatnią część mebli... masakra. Kilka godzin latania z piętra na piętro, a teraz- od nowa - magazyn. I skręcanie

Skręcanie, malowanie ścian, malowanie łóżka (bo stare, używane i zupełnie nie pasujące do sypialni), podklejanie, wymiana okleiny, naprawianie szafy...


Generalnie cała chałupa będzie urządzona siłą woli, bo z powodu braku funduszy musimy się zdać na pomyślunek własny Katalogi z pięknymi aranżacjami odpadają...

Moziu z powodu braku klatki dostał tzw. dywanik przechodni - czyli tam, gdzie leży dywanik, tam leży pies.

Wczoraj trafiłam na spacerze na sąsiadkę z kilkumiesięczną goldenką - och jaka była radość że "nie same knypki na tym osiedlu mieszkają!" I wymieniłyśmy się numerami telefonów, żeby razem wychodzić na spacery - bo psy oczywiście z miejsca się pokochały i wariowały jeszcze na smyczach.

Dobra, zaraz idę spać, bo po dzisiejszym dyganiu z meblami po piętrach czuję się jak połamana staruszka...

Jotka pisze:Uwielbiam te chwile, kiedy Korek mija dostojnie i kompletnie obojętnie szereg rozszczekanych maluchów. Ostatnio nawet jedna z właścicielek samokrytycznie stwierdziła: "Ujadają i ujadają, a on nic. Po prostu ma to w nosie!".
No i właśnie.

Kiedyś szłam sobie z Uchatkiem. Na ławce siedziało kilka osiedlowych, wiekowych plotkarek.
Do ławki przywiązany był szczekający malutki piesek ( własność którejś z babć ).
Uchaty nawet nie mrugnął powieką
Nagle usłyszałam za plecami " to chyba jest rasowy pies bo nie szczeka"

BasiaM pisze:Kiedyś szłam sobie z Uchatkiem. Na ławce siedziało kilka osiedlowych, wiekowych plotkarek.
Do ławki przywiązany był szczekający malutki piesek ( własność którejś z babć ).
Uchaty nawet nie mrugnął powieką
Nagle usłyszałam za plecami " to chyba jest rasowy pies bo nie szczeka"

O, to ja słyszałem o związki rasowości z nietarzaniem się w kupach. Burza chyba jednak nie jest rasowa...

wladekbud pisze:O, to ja słyszałem o związki rasowości z nietarzaniem się w kupach

rasowe to jeszcze nie jedzą i nie wydalają

Ale z Ećki kundel Nie dość, że ujada zza płota tak, że niejeden wiejski stróżujący mógłby się od niej uczyć, to jeszcze tarza się we wszystkim, co jej się nawinie Calvados najpierw patrzył na nią z ewidentnym niezrozumieniem i niedowierzaniem, ale potem zaczął naśladować... na razie jeszcze reaguje na zdecydowane NIE!!! Ećka niestety głuchnie w takich momentach

Salwa była cichutka do momentu jak urodziła szczeniaki- no to przecież jej nie zabronię pilnować przychówku- niestety tak jej zostało a Szajce dała przykład odgórny więc drą się razem

No i stało się - koniec! Dzisiaj już tylko wielkie porządki.

I stała się rzecz niesamowita:

Mozart bardzo się wyciszył w nowym mieszkaniu. Dzisiaj zostawiłam go na godzinę samego w pokoju - nie wydał z siebie ani pisku, po prostu spał w klatce. A jak otworzyła drzwi poszedł na chwile na balkon i ... wrócił do klatki

Tak, jakby po całym tym szoku, kiedy wszystko stanęło do góry nogami, cenił sobie już po prostu święty spokój i znajome zapachy. Poza tym, od kiedy mamy kilka pokoi do dyspozycji i normą jest, że jakieś drzwi są zamknięte - przestał się tak strasznie kleić i reagować emocjonalnie na brak fizycznego kontaktu z nami.

Śpimy za zamkniętymi drzwiami a on w swojej klatce - i żadnego marudzenia nie ma.


Poza tym odkryliśmy świetne tereny spacerowe - zupełnym przypadkiem. Po prostu spotkałam na spacerze panią z posokowcem i podpytałam, gdzie w okolicy można puścić psa luzem. I okazało się, ze dosłownie za naszym blokiem jest spory uczelniany kompleks sportowy - każde boisko i kort jest ogrodzone. A najbliżej nas znajduje się duże, ogrodzone i nieużywane od lat stare boisko. Trawa po pas i stare, duże drzewa

Przyszło mi nawet na myśl żeby zaproponować miastu zbudowanie tam oficjalnego wybiegu dla psów. Jest spory teren, jest już nawet solidne ogrodzenie - może ktoś wziąłby to pod uwagę i przychylił się do takiego pomysłu, skoro to miejsce od lat stoi nieużywane i zarasta trawą?

A z innej beczki - naprawdę zdumiewa mnie, jakie poruszenie wywołuje na osiedlu Mozart. Czasami przypomina to wręcz obawy paniki - małe pieski lądują na rękach, dzieci są zgarniane pod bok, ludzie przechodzą na druga stronę... Ło matko, tego jeszcze nie grali...

A sąsiadka z naszego piętra na widok Mozarta dosłownie odskoczyła pod ścianę... jakbym miała na smyczy co najmniej pitbulla

Za to starszy Pan z parteru (taki w starym, przedwojennym stylu starszy Pan w kapeluszu...) jest Moziem zachwycony i "Proszę Pani, jakie piękne imię" Kilka dni temu napadła nas z kolei jakaś starsza Pani, cała w skowronkach, bo od lat nie widziała ogara, a "to takie piękne psy" i "mój Boże, tak rzadko się je teraz widuje, a szkoda"

I jeszcze jedna obserwacja z ostatnich dni - o ile tam, gdzie mieszkaliśmy poprzednio, psiarze byli zupełnie nie zintegrowani i na swój widok omijali się łukiem już z kilometra, o tyle tutaj wygląda to zupełnie inaczej. Jak spotykają się właściciele dwóch dużych psów to pada tylko sakramentalne pytanie: gryzie? Nie? A, to niech się pobawią. I to jest zdecydowanie bardziej w moim klimacie...

ufff, oswajamy się z wszystkimi nowościami. Jak tylko odkopię z kartonów kabelek do telefonu, to wrzucę w końcu jakieś zdjęcia

p.s. chciałam się pochwalić, że jestem od teraz mistrzem świata w posługiwaniu się wiertarką. Kiedyś się bałam, a teraz już tylko: "to gdzie mam tę dziurę wywiercić" ;-P