Forum Dyskusyjne Ogara Polskiego

Mam podobne odczucia do AniW -razem z Sułtanem odeszła (być może) ostatnia nić łącząca nasze ogarze (czasami wydaje się że wręcz nierealne) początki z dniem dzisiejszym. Przypominam sobie te odległe w czasie, wspólne spacery po Agrykoli i okolicach, wystawy...
Ogromnie współczuję opiekunom straty. I poniekąd sobie, że wspomnienia pozostaną już tylko wspomnieniami, bez realnego dotyku...

Smutne, że Sułtan Uszy na Wiatr - dla mnie legenda ogarów - naprawdę przechodzi do historii.
Współczuję opiekunom.

Bardzo nam przykro. Współczujemy

Strasznie nam przykro.
Znaliśmy Sułtana.
Mieszkając w Warszawie spotykaliśmy się na spacerach na Skaryszaku.
(

W imieniu w właścicieli Sułtana bardzo dziękuję za ciepłe słowa.
Dostałam też jeszcze jedną fotkę. I tak sobie pomyślałam, że pocieszające jest to, że psy, które odchodzą bo taka jest kolej rzeczy, widać w ich potomkach. Na tej fotce np. widać podobieństwo do Abry

Śliczna morda....

Ania W pisze:W imieniu w właścicieli Sułtana bardzo dziękuję za ciepłe słowa.
Dostałam też jeszcze jedną fotkę. I tak sobie pomyślałam, że pocieszające jest to, że psy, które odchodzą bo taka jest kolej rzeczy, widać w ich potomkach. Na tej fotce np. widać podobieństwo do Abry

Nie da się ukryć.

A oczyska Abry...
Sułtan mial piękną mordkę