LOKIS i s-ka

[Chaszczy]

Śnieg ma tę zaletę, że przynajmniej widać co te nasze psy tak tropią! I łatwiej też je same... tropić...

pozdrówka dla dębiczan!

ilo

[BasiaM]

Zazdrościmy Wam śniegu i koniec

PS. fotki oczywiście super, Lokis hasający po śniegu również

[Darianna]

wpadliśmy podenerwować tych, co za śniegiem tęsknią

[Asiun]

A rudy nie powinien mieć kubraczka?

[Darianna]

To teren podblokowy, nie trzeba

[Chaszczy]

O mamciu, rude jeszcze lepiej na śniegu wyglądają niż ogary!

ilona

[wszoleczek]

a ten pysk w sniegu

[Aszemi]

Świetna fota rudzielca w śniegu

[EiMI]

Daria, ja za śniegiem nie tęsknię, ale za fotkami w śniegu tak Mam takie: zjeść ciastko i mieć ciastko!
Pięknie wyglądają rude bałwanki

I piękny ośnieżony las, tylko Lokis jakiś za poważny w tym śniegu się wydaje Czyżby już okrzepł w tej zimie?

[Danuta]

Daria, ja za śniegiem nie tęsknię, ale za fotkami w śniegu tak Mam takie: zjeść ciastko i mieć ciastko!

EiMi zgadzam się . Też mam coś takiego .
Mam już dość naszej zimy. A w zasadzie tej zimy w mieście/osiedlu, gdy idę z psem na smyczy po oblodzonych, byle jak odśnieżonych chodnikach. Przyznam się, że często wyciągam z garażu auto tylko po to, żeby podjechać z psem na spacer tam, gdzie mogę go puścić luzem (czasami - rzadko, ale też się zdarza, że jest to tylko z 500m ). Gdy już jesteśmy na "łonie natury" gdzie nie ma ludzi, którzy czepiają się biegającego luzem psa, gdzie jesteśmy tylko my i przyroda, gdy akurat zdarzy się, że mróz jest mniejszy niż -10 stopni a jeszcze jak słoneczko zaświeci, to ta zima podoba mi się i potrafię czerpać z niej radość .
Ostatnio kilka razy zdarzyło się też, że wzięłam ze sobą aparat, mam dużo zimowych fot, tylko brak mi czasu, żeby je przebrać, zmniejszyć, wrzucić... Ech...


Z innej beczki:
Czytam na innych blogach, co wyrabiają Wasze Ogary i nie mogę się nadziwić
Ja tam nie mogę prześcigać się w rywalizacji, który ogar jest większym rozrabiaką - patrząc na to, co Wasze psiaki robią mój Lokis jest aniołkiem .
Drzwi do wszystkich pomieszczeń pootwierane, szafki przymknięte na niedziałające już magnesy, pies sam w domu, a jak wracamy jest porządek i pies schodzi z kanapy nas przywitać. Ostatnio często na parapecie lub grzejniku w kuchni suszy się chleb na przekąski dla Lokisa (znalazłam piekarnię z prawdziwym chlebem i zarówno on, jak i ja, się rozsmakowaliśmy), pies jak ma ochotę na przysmak zasiada przed grzejnikiem i wzdycha, piszczy, żeby ktoś się ulitował i mu ten chlebuś dał. To się nazywa grzeczny, kochany pies