Korek całkiem Liliowy ;)

[zybalowie]

Trudna to sztuka. Ja już czasami po prostu wzdycham, biorę psa na smycz i wracam do domu...
Ostatnio zrobiłam eksperyment- poszłam na łąkę, usiadłam na kamieniu z książką i kawką, puściłam psa: a leć se zołzo, ja cię szukać nie będę, przywoływać też nie. Młody zataczał duże kręgi, znikał na kilka minut, ale za każdym razem wracał sprawdzić czy jestem i odmeldować się. Był niezmiernie zdziwiony, że nie chodzę za nim. Po godzinie i dwóch rozdziałach później młody ładnie przychodził na zawołanie.

[zybalowie]

Hm... a ja znalazłam taki coś: http://www.flickr.com/photos/mozartfoto ... 878337282/" onclick="window.open(this.href);return false;

To Korek, prawda?

[Jotka]

Pamiętam, jak przyglądałam się tym zdjęciom w wielkim napięciu, próbując odgadnąć, który z tych dwóch pozostałych będzie MÓJ . Ale teraz patrzę, patrzę i nie mam pewności, wydaje mi się, że to Chyży, że za ciemna głowa...
W każdym razie - pozycja bardzo Korkowa , a może raczej - pozycja bardzo ogarkowa? Korek z pewnością jest nieodrodnym bratem Mozziego pod wieloma względami: poza kilkoma dziennie momentami szwungu (zwykle po powrocie ze spaceru), kiedy wariuje, majta pluszakami i podgryza sznury - psa w zasadzie nie ma. Śpi. Leży. Wstaje, przejdzie się po domu, sprawdza stan liczebny pozostałych domowników i znowu się kładzie, uspokojony. Może ja mam owczarka nizinnego, a nie ogórka?... Nie szczeka prawie nigdy. Czasem zdarza mu się to w zabawie z psami; domyślam się zresztą, że to wszystko może się jeszcze odmienić, kiedy dorośnie.
Ostatnio, szkolony intensywnie na każdym spacerze metoda pana Gałuszki - przychodzi w 95%. Te pozostałe pięć procent, to oczywiście chwile, kiedy szarpie się w krzaczorach z kością czy inszym smakołykiem .
Najbardziej lubię, kiedy leży koło mnie, z łbem wtulonym w łapy i popatruje na mnie z wielkim uczuciem. Ja wiem, że to uczucie znaczy: "Może jednak da coś do żarcia?... Kiedy da coś do żarcia?... Da, na pewno da coś do żarcia!" - no, ale można zawsze hodować złudzenia, że pies jednak kocha...
Bo ja - owszem. Wszyscy już doszli zgodnie do wniosku, że na punkcie psa zupełnie oszalałam i to jest chyba oczywista oczywistość. Dziś wyjeżdżam na trzy dni i od tygodnia zamartwiam się straszliwie, co to będzie z biednym psiunem i jak on da sobie radę beze mnie .

Wczoraj wieczorem padał na niego śnieg na spacerze, ale na ziemi go nie było, bo chlapa. Dziś rano trochę go zostało i pies był szalenie zaintrygowany. Jednak spacery w kopnych zaspach jeszcze przed nami.

[BasiaM]

Najbardziej lubię, kiedy leży koło mnie, z łbem wtulonym w łapy i popatruje na mnie z wielkim uczuciem. Ja wiem, że to uczucie znaczy: "Może jednak da coś do żarcia?... Kiedy da coś do żarcia?... Da, na pewno da coś do żarcia!" - no, ale można zawsze hodować złudzenia, że pies jednak kocha...

Na pewno kocha
Jak ja patrzę w jaki sposób Uchatek przytula się do nas ... jak nadstawia szyję do wycałowania, jak mnie łapami obejmuje i wtula łeb we mnie ... ech ... psy potrafią dać od siebie ogrom uczuć

PS. oczywiście uczucia do żarcia nic i nikt nie przebije

[zybalowie]

Ciekawie mi się to czyta

Co do zdjęcia - wydaje mi się, ze to Korkos, patrząc na łatę na klacie... ale nie mam pewności.

Muszę sobie tę książkę sprawić, jak bym cyk cyk Długo się do tego przymierzałam, ale teraz mam już rekomendację, nie ma się nad czym zastanawiać.


Co do szczekania - pies-niemota. A jeśli chodzi o przytulanki, to nie wiem, jak było u was, ale kiedyś MO był bardzo obojętny - byliśmy, czy nie - jedno licho. Żadnej radochy po powrocie, żadnego merdania ogonem. Myślałam - może taka rasa. A tu proszę, im starszy jest, tym bardziej kontaktowy. Wcześniej był taki... hm... autystyczny, ze tak powiem. Znikoma potrzeba kontaktu, daj żreć.
Ostatnio bardzo się to zmienia. Pomijam szaloną radość, kiedy wracamy do domu. Ale przede wszystkim jest podchodzenie i kładzenie pyska na kolanach (uwielbiam to) i wykorzystywanie każdej okazji, żeby legnąć przy nogach. Leżę, czytam książkę, pies śpi obok. Po chwili - pach - psi pysk na książce. I to nie jest żebractwo, bo ja jego żebractwo znam - inaczej się objawia On po prostu chce być blisko, czego wcześniej nie było.

Robi się coraz bardziej kontaktowy i przylepny. Cieszy się, jak zejdę ze schodów, cieszy, jak wyjdę z łazienki, cieszy, jak wracam z balkonu Wiem, że to nie brzmi jak szczególny powód do ekscytowania się, ale kiedyś tak po prostu nie było - szczerze nas olewał.

[trusiak]

Mira też tak miała jak byla mala. Michał bał się, że będziemy mieć ozięblego psa, a tak bardzo chciał ją mizizać i przytulać Mira podchodziła do nas z pewną dozą nieufności. "Fajnie, że jesteście, ale jak by Was nie było, to świat też by się kręcił". Aktualnie dzieciak ma bzika na naszym punkcie, a my na jej Przytula się i nawet liże po twarzy, co dla nas jest czymś wspaniałym, bo kiedyś odnosiło się wrażenie, że nie wie do czego język służy Jak sobie teraz kogoś upatrzy, to przylepia się strasznie, co jest niesamowicie slodkie

[Jotka]

Może coś w tym jest. Mam wrażenie, że Korek od zawsze łasił się, wtulał, lizał i tak dalej - na pewno odkąd u nas jest, umierał z radości na mój widok - jednak mam wrażenie, że to wszystko z wiekiem (w końcu jeszcze skromnym ) bardzo się nasila...
Cóż, wyjechałam, wróciłam - powitanie było radosne i bardzo mokre . Pies - niestety - musiał wyemigrować z domu, razem z Zosią; pojechał do moich rodziców. Nie dość, że pańcia zniknęła, jeszcze otoczenie mu się zmieniło - dom i ogród niby już trochę zna, ale nie ma porównania z własnym fotelem . Biedaczysko, piszczał podobno przez całą pierwszą noc, aż zdesperowana rodzina pozwoliła mu wpełznąć na łóżko Zosi i tam uciąć sobie drzemkę. Od tej pory, bezczel jeden, włazi na łóżko Zosi (już u nas w domu) i schodzi bardzo niechętnie .
Strasznie się cieszę, że dane mi teraz obserwować działania psa w kopnym śniegu. Wnioski: śnieg to jest absolutnie to, co Korek lubi najbardziej na świecie (poza żarciem!). Spacery stały się dziką radością dla nas obojga. Korek nurkuje, skacze, tarza się, wariuje z radości - przy tym śmieci zostały solidnie zakopane, zatem ja nie mam stresu. Ponadto przybiega nieprawdopodobnie karnie na każde moje piśnięcie - nie wiem już sama, czy to śnieg, czy boi się, biedaczysko, żebym mu znowu nie zniknęła . Tak czy owak, okazało się, że zima dla mojego ogara - i dla mnie - jest prawdziwą krainą cudów!

[BasiaM]

... zima dla mojego ogara - i dla mnie - jest prawdziwą krainą cudów!

My mamy to samo
Coda szaleje w śniegu aż miło ... musi nieźle się naskakać bo napadało tyle, że małej nie widać
No a Uchaty .... dzikie szaleństwo
Widok tak szczęsliwych psów rozczula mnie najbardziej na świecie

[Jotka]

Ano właśnie, ja też biegam, jak głupia, nie czuję zimna, piszczę do tego mojego psiuna, jak radosna tchórzofretka, nie bacząc na dziwne miny ogółu . Biegamy oboje po zaspach, ja w tym większej radości, że bardzo się sprawdzają buty po synku (dwa rozmiary za duże, ale cóż), porządne, żeglarskie gumofilce do kolan .
Sprawdziłam uzębienie - Korek ma tak samo, jak Calvados i Mozart, nieskończona ilość zębisk, po pięć rzędów!
Tak sobie myślę, że teraz jest trochę taki czas, jaki czasem bywa u dzieci - mija kolejny kryzysik (dwulatka, pięciolatka etc. etc.) i robi się błogo. Korek posłuszny, spokojny, grzeczny i kochany - a przecież wiem, że już za chwilę zaczną się harce nastolatka... Hm, hm, trzeba zbierać siły.

[zybalowie]

Biedaczysko, piszczał podobno przez całą pierwszą noc, aż zdesperowana rodzina pozwoliła mu wpełznąć na łóżko Zosi i tam uciąć sobie drzemkę.

Ciekawe może to kwestia przyzwyczajenia, bo mojemu było zawsze ganz egal gdzie idzie w kimę, byle miękko i ciepło - ale obywamy razem sporo mini-podróży.

Wnioski: śnieg to jest absolutnie to, co Korek lubi najbardziej na świecie (poza żarciem!).

Łooo tak...